Two Lovers

Έκανα μια παράξενη σκέψη στο τέλος της ταινίας. Και ήταν μια σκέψη που όσο και να προσπαθώ να θυμηθώ, δεν την έχω ξανακάνει. Σκέφτηκα την ταινία ξανά και ξανά, με τη διαδοχή των σκηνών τυχαία στο κεφάλι μου, αλλά χωρίς ήχο, στο mute. Και ξαναένιωσα την δύναμη της ιστορίας, τη δύναμη των ερμηνειών, και την ακρίβεια και το όραμα με το οποίο σκηνοθετήθηκε. Τη σκηνή όπου ο Leonard στο ξεκίνημα της ταινίας πηδάει στο νερό, απογοητευμένος από την άσχημη τροπή που είχε ο αρραβώνας του. Χωρίς ήχο, βουβά, όπως βουβό ήταν το σώμα του κάτω από το νερό πριν αποφασίσει να αναδυθεί ξανά στην επιφάνεια και να γυρίσει σελίδα. Τη σκηνή που γνωρίζει την Michelle όσο εκείνη έχει το επεισόδειο με τον πατέρα της, όπου της προτείνει να έρθει στο σπίτι και την ξεναγεί προσπαθώντας να συγκαλύψει τον ενθουσιασμό του για ΕΚΕΙΝΗ. Και αυτό στο mute. Αρχέγονο boy meets girl, οι λεπτομέρειες δεν αλλάζουν την ουσία. Όπως και τη στιγμή που γνωρίζει την Sandra στο οικογενειακό δείπνο και το βλέμμα του μένει πάνω της. Όλα συμβαίνουν, αλλά εγώ δεν ακούω διαλόγους, δεν βλέπω υπότιτλους, δεν ψάχνω για λέξεις, απλά υπάρχουν χείλη που ανοιγοκλείνουν, χωρίς ήχο. Και είναι όλα εξίσου δυνατά και εκφραστικά και το κουβάρι της ιστορίας ξετυλίγεται καρέ-καρέ με τους πρωταγωνιστές να φτιάχνουν μια βουβή χορογραφία όπου στα πρόσωπά τους ζωγραφίζονται τα πάντα. Ο ενθουσιασμός, ο έρωτας, η αγωνία, ο πόνος, η απογοήτευση, το σοκ και πάνω από όλα, το κενό.

Λίγες φορές μια ταινία με τόσους διαλόγους βρίσκει τόσα πολλά στη σιωπή. Στο βαθύ σκοτάδι της ψυχής του Leonard, οι προβολείς ανάβουν και κλείνουν ταυτόχρονα, φωτίζοντας και ξεμπροστάζιοντας ταυτόχρονα το συναισθηματικό του κενό. Η πυξίδα του όμως δε λαθεύει και δείχνει βορρά, εκεί κοντά στην ανέφικτη περίπτωση της Michelle, αλλά η θάλασσα της είναι σε τρικυμία και τα πράγματα δεν δείχνουν να καλυτερεύουν. Ο Leonard μένει με τους γονείς του, οι οποίοι τον προετοιμάζουν για την οικογενειακή επιχείρηση και ενώ εκείνος είναι κλεισμένος σε αυτό το περιβάλλον, δεν δείχνει να νιώθει άνετα και εκτός αυτού. Αλλά ΞΕΡΕΙ ότι κάτι υπάρχει εκεί έξω για αυτόν και το κηνυγάει. Δεν χρειάζεται να το εκλογικεύσει και η ταινία δεν προσφέρει πολλές λέξεις για να ντύσει το απλό, αξιοποιώντας την δύναμη των συναισθημάτων. Ο Leonard έχει τα πάντα, αλλά ταυτόχρονα τίποτα. Ψάχνει τη «νίκη» στο ανέφικτο, αλλά το παιχνίδι είναι χαμένο. Το μόνο που έχει μείνει στην ταλαιπωρημένη του ψυχή είναι το ένστικτο και η ανάμνηση. Και ενώ αυτά δεν είναι ικανά να βοηθήσουν τις επιλογές του, παρόλα αυτά δεν του κρύβουν επ’ουδενί να δει αυτό που «νιώθει» σωστό, άσχετα αν είναι επί της ουσίας παράλογο, ουτοπικό ή ανέφικτο. Και αυτές οι εμμονές του, εμμονές μας, κρυφές όσο και πανανθρώπινες (τραγική ειρωνεία) είναι εκεί που ο Gray σκύβει με τον προβολέα του να φωτίσει, αφήνοντας όσο φως χρειάζεται για να μην τρομάξουν και γίνουν ξύλινες. Ο Gray τις φωτογραφίζει στο άνθος τους, εμπνέεται από την πραγματικότητα τους και πλέκει μια ιστορία χωρίς περιττό «κόμμα», χωρίς περιττή σκηνή ή λέξη μέσα από τον Leonard, ο οποίος είναι ταυτόχρονα και ήρωας και αντι-ήρωας.

Και ο Gray βρίσκει ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, το κανάλι για να τα πει όλα αυτά μέσα από τον Joaquin Phoenix, ο οποίος στο ρόλο του Leonard είναι τα πάντα.  Οι σιωπές του τσακίζουν κόκαλα, ενώ οι εξάρσεις του σπαραχτικές και αξέχαστες. Κρέμεται σε μια κλωστή, με την απόλυτη ευτυχία μια ανάσα μακριά από τον πάτο. Το παρελθόν έχει αφήσει το σημάδι του πάνω του, το οποίο εκείνος σέρνει μαρτυρικά, όπως και το βάρος των επιλογών του στο παρόν. Μετά από αυτή την ταινία, η ιστορία είναι λίγο πολυ γνωστή. Ο Phoenix ανακοίνωσε ότι παρατάει την υποκριτική για να αφιερωθεί στο τραγούδι και τη ραπ. Ότι και να είναι, κακόγουστη φάρσα, πρωτότυπο τρικ ή δείγμα παραφροσύνης, το σημάδι που άφησε πίσω με την τελευταία του ταινία είναι αρκετό για να τον τοποθετήσει σε εκείνο το μικρό club των εκλεκτών της γενιάς του, είτε το Two Lovers σημάνει όντως το τέλος του σαν ηθοποιό ή όχι.

Όσο για την ταινία, ο μύθος της συνεχίζει, εκμεταλλευόμενη άθελά της την ιστορία του Phoenix, ο οποίος με αυτήν την παράξενη τροπή των πραγμάτων, είναι σαν να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο Leonard. Δεν είναι όμως ταινία, η οποία τρέφεται από την μαζική απήχηση. Το Two Lovers είναι ένα εσωτερικό, ατμοσφαιρικό φιλμ, συναισθηματικό δράμα όσο και θρίλερ και ένα ανεξερεύνητο διαμάντι που αφήνει το αποτύπωμά του πάνω σου και σε συμπαρασύρει. Ίσως γιατί σημάδιά σου είναι ήδη μέσα του.

a week in the life (161109)

1. Συμβαίνει ακόμα. Τα Vista μου γαμάνε το ζεν. Ψάχνω χρόνο να βάλω τα Windows 7, τα πράγματα δεν φαίνονται καλά, ο εχθρός μας έχει περικυκλώσει και αμυνόμαστε με σφεντόνες απέναντι σε δόρατα.

2. 50 Days. Club στο Γκάζι. Εν μέσω χορευτικού dj set, είδα video με στοπ-καρέ από φιλμάκι 70s (Κασσαβετικό έμοιαζε) με τύπο να κάνει κλακέτες και τη μουσική να πατάει πάνω στην εικόνα και την εικόνα να δένει με τη μουσική με τρόπο που με σάστισε. Υπάρχει τέτοιο πράγμα εκεί έξω και εμείς τη βρίσκουμε με εκπτωτικά είδη 70% κοψοχρονιά;; Δυνατή στιγμή, ότι και να έκανα δεν βρήκα το εν λόγω βίντεο, βρήκα όμως κάτι άλλο -παραδόξως- από Takeshi Kitano (βλ. Battle Royale και γενικώς πολύ πράγμα τα τελευταία 15 χρόνια) το οποίο έχει και αυτό δυνατές στιγμές, είναι εμπνευσμένο και αρκετά αστείο (βλ. 02.41).

Σημείωση: Να θυμηθώ να δω το Hana-bi του Kitano, το οποίο αμελώ από τότε που ορκίστηκα να δω ότι είχε αγγίξει ο τύπος, μετά από την προβολή του υπέρτατου Dolls.

Σημείωση 2: Είναι όντως κάπως όμορφο και αστείο να βλέπεις τι έγραφες 5 χρόνια πριν, σε συναισθηματικά φορτισμένο, ολότελα ενθουσιασμένο κείμενο για την εν λόγω ταινία και το εν λόγω soundtrack. [Σίγουρα όμως δεν είναι περισσότερο αστείο από την φώτο]

Σημείωση 3: Γιατί παρόλο που νιώθω ότι ο Κασσαβέτης μπορεί να γίνει ο 2ος Μπέργκμαν μου, εγώ το αμελώ επανειλλημένα;

3. Ο Γιάννης Ζουγανέλης είναι από τους αγαπημένους μου κωμικούς, τόσο πολύ που ίσως τον βάζω δίπλα στον Γιάννη Μπέζο. Αλλά ενώ ο Μπέζος είναι ένα αδιαμφισβήτητο, τεράστιο κωμικό ταλέντο, πάντοτε ήταν εκεί στην ελίτ της τηλεοπτικής βιομηχανίας, ενώ ο Ζούγας έχει πίσω του και κάτι Κουφώματα, φοβερές στιγμές μιας ελληνικής ασπρόμαυρης ακόμα τηλεόρασης που προσπάθησε να πατήσει στα χνάρια των μεγάλων Monty Python. Και αν το καλοσκεφτείς, μαζί με τις βιντεοταινίες του 80 και των αρχών του 90, ως ελληνικό χιούμορ, ως έμπνευση είναι σαν κάποιος να πάτησε το διακόπτη και να είπε: «Ωπα μάγκες, εδώ κάνουμε τηλεόραση, δεν παίζουμε» και η έμπνευση, ο πειραματισμός μπήκε στο περιθώριο και όλο το φως μπήκε στα ιταλόφερτα σόου και όλες τις χρηματομηχανές. Και δε λέω, ωραίοι οι κώλοι, αλλά δεν μπορώ να γελάσω με το Λάκη το Γλυκούλη, όσο μαλακισμένο και αν είναι το κενό στα δόντια του Φιλιππίδη. Μια τηλεοπτική πραγματικότητα που έχει το δίχτυ ασφαλείας μέσα στα μούτρα, σαν μπούρκα. Όσο για την μόδα με τα σχόλια στα «αστεία της tv»; Θέλουμε αλήθεια ΑΥΤΟ να είναι το πιο αληθινά αστείο που θα επιδεικνύει η τηλεόραση μας;

Ελάτε στη χρονοσήραγγα:

Ζουγανέλης …τραγουδάει τον τηλεφωνικό κατάλογο,

Ζούγας και Κοντογιαννίδης σουρρεάλ,

Ζούγας μαθαίνει καμάκι από τον Μπουλά

και το προσωπικό αγαπήμενο ρεσιτάλ …αυταρέσκειας…

4. Οκ, την αδίκησα την ελληνική τηλεόραση, υπάρχει και η Θεσσαλονίκη… Ο Ραπτόπουλος και η παρέα του είναι από τα πιο αστεία πράγματα που έχω δει τελευταία. Τό’χουνε πιάσει το νόημα οι βόρειοι!

Τηλεφώνημα χαρακτηριστικό,

Νταηλίκι extra large,

Αγαπάμε Μπουγάτσα και εκρήξεις του,

Όχι μόνο την 1η αλλά και την 2η,

Όχι μόνο τη 2η αλλά και την 3η.

5. Ακτιβιστής μπουκάρει σε γήπεδο και τον σταματάνε. Καλά ως εκεί. Επί τόπου άνευ ιδιαίτερου λόγου τον βαράνε. Τον σαπίζουν στο ξύλο δηλαδή. Τι είπατε; Άδικη ζωή; Όχι τόσο άδικη τελικά…

6. Οι Έλληνες του Εξωτερικού ήταν μόνο η αρχή. Είναι και άλλοι ράπερ εκεί έξω που διψάνε για δόξα που τέλωσπαντων έχουνε πολλά που τους πνίγουν, πολλά να πουν και άλλα τόσα να τα σουλουπώσουν σε ρίμες και να τα εκτοξέυσουν αμάσητα προς κάθε κατεύθυνση. Ο Κάπα-Χι είναι ένας από αυτους. Είναι και αυτός Κύπριος αδερφός και ραπάρει ασύστολα. Τα λέει χύμα και τσουβαλάτα ρε παιδί μου και άμα γουστάρεις. Αν δεν γουστάρεις, τότε να προσέξεις γιατί shiζει!

7. Ένα βράδυ άκουσα πάνω από 20 φορές συνεχόμενα το Barriers. Μπορώ και 40, είμαι σίγουρος.

8. Για όλα φταίει η Coca Cola.

9. Για το νεό theme του blog δεν φταίει η Coca Cola. Φταίω εγώ ή το προηγούμενο theme, κάτι στο οποίο δεν μου κλίκαρε σωστά. Αυτό νομίζω είναι καλύτερο.

Οι 40 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας και ο Rob Gordon

Πάντα είχα και πάντα θα έχω ένα θέμα με τις λίστες. Ένας άλλος μκρός, κολλημένος Rob Gordon πριν εκείνος εμφανιστεί στο πρόσωπο του John Cusack στο High Fidelity. Οι αγαπημένες ταινίες, οι αγαπημένοι δίσκοι, τα αγαπημένα συγκροτήματα, όλα τα αγαπημένα καρφωμένα στο μυαλό και όλα τα νέα να συναγωνίζονται τα άλλα και να διεκδικούν μια θέση ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ.

Είναι δύσκολο το ξεδιάλεμα σε μια λίστα πραγμάτων με τα οποία έχεις βιωματικές εμπειρίες και συναισθηματικό δέσιμο. Όσο μικρότερη η λίστα, τόσο μεγαλύτερο το μπλέξιμο και τόσο μεγαλύτερη η ενοχή για την κρυφή ερωμένη που άφησες απ’έξω για να χωρέσεις την επόμενη ή την προηγούμενη. Γι’αυτό και ο Nick Hornby που έβαλε τις λέξεις και τις κοινές συνήθειες στο στόμα του Cusack έχει τη συμπάθεια μου. Top5? You must be joking man!

Ευτυχώς για μένα, δεν έχω τους περιορισμούς του κινηματογραφικού χρόνου και μπορώ να μαστιγώσω αλύπητα τον αναγνώστη με top10, top20, top50 και top100 ανάλογα τις ορέξεις μου. Όπως καταλαβαίνετε, θα έχουμε πολλές λίστες στο παρόν blog και θα ξεκινήσω με την πιο πρόσφατη, εκείνη με την οποία θα συμμετέχω στην όμορφη προσπάθεια του seagazing για τις 20 καλύτερες της δεκαετίας που αν δεν πήρατε χαμπάρι τελειώνει σε λιγότερο από 2 μήνες. Με μια διαδικασία, στην οποία προσπάθησα να καλύψω σχεδόν όλη την σημαίνουσα παγκόσμια ταινιογραφία και όχι μόνο τα Lord of the Rings ή οτιδήποτε βρίσκεται εκεί ψηλά στα top imdb ratings, κατέληξα αρχικά σε περίπου 70 ταινίες, οι οποίες με κόπο έγιναν 45-50, καταλήγοντας σε ένα top20 και ένα extra top20, δηλαδή ένα top40. Προτείνω να ρίξετε μια ματιά σε εκείνες τις ταινίες, οι οποίες δεν πήραν όση προσοχή έπρεπε, ειδικά στην Ελλάδα, γιατί οτιδήποτε είναι στη λίστα αυτή, «ίδρωσε» για να είναι εκεί και είναι δικαιωματικά. Θα επισυνάψω σχόλιο σε όποιες επιλογές πιστεύω ότι πρέπει να το κάνω, ελπίζω με τη λίστα να ανακαλύψετε έστω ένα από τα πολλά κρυμένα και μη διαμαντάκια που μας πρόσφερε απλόχερα η κινηματογραφική δεκαετία…

Top20

1. Amores Perros (Η ταινία που ανταγωνίζεται αιώνια στο κεφάλι μου το Fight Club του Fincher στο θρόνο της απόλυτης κινηματογραφικής ερωμένης)

2. Closer (Τεράστιο και όντως ανατριχιαστικά «κοντά»)

3. Oldboy (Το διαμάντι του Park και 2ο μέρος της Τριλογίας της Εκδίκησης)

4. Waking Life (Υπαρξιακό, πρωτοποριακό, αξεπέραστο film του Linklater, ο οποίος λίγα χρόνια μετά έκανε το …School of Rock…)

5. Le Couperet (Καμία χάρη στον Γαβρά, η ταινία είναι δικαιωματικά στις καλύτερες 10 ταινίες της δεκατίας. Period.)

6. 2046 (H «άτυπη» συνέχεια του In the mood for love και 3ο μέρος της άτυπης τριλογίας του KarWai είναι ποιητική, αισθητικά άρτια και ένας μνημειώδης ύμνος στον ανεκπλήρωτο έρωτα)

7. 25th Hour (Ο μονόλογος του Norton στον καθρέφτη προς το τέλος της ταινίας από τους σημαντικότερους όλων των εποχών)

8. City of God (Πολυβραβευμένο διαμάντι, τίγκα στις φαβέλες και στη σκηνοθετική βιρτουοζιτέ)

9. Requiem for a dream (Αρρονόφσκυ, εθισμός, ουσίες και «be excited, be, be excited»)

10. Dead Man’s Shoes (Πολλοί ίσως δεν την ξέρετε, λιγότεροι ίσως να την έχετε δει, όμως αξίζει κάθε λεπτό. Ο Paddy Considine είναι ΘΕΟΣ)

11. Les Invasions Barbares (Η ταινία του Αρκάν είναι κωμωδία, δράμα, είναι πολλά μαζί, χωρίς να κάνει εκπτώσεις)

12. De battre mon c?ur s’est arrete (Πέρασε στα ψιλά, όμως είναι η καλύτερη ταινία του Ζακ Οντιάρ, μαζί με τον Οζόν, του καλύτερου νέου γάλλου σκηνοθέτη)

13. The Fountain (Αμφιλεγόμενο, ποιητικό, υπερφιλόδοξο και ταυτόχρονα «δικό σου». Σπουδαία ταινία, όπως όλες όσες έχει κάνει ο Αρονόφσκυ)

14. Reconstruction (Όταν το είδα με συγκλόνισε. Δανέζικο, ιστορία αγάπης πανέξυπνη, Κοπενχάγη κινηματογραφημένη με οίστρο)

15. Hable con Ela (Ίσως η καλύτερη ταινία του Αλμοδοβάρ… Και η αλήθεια είναι ότι έχει πολλές εκεί κοντά)

16. Mulholland Drive (David fucking Lynch: do I need to say more…?)

17. Memento (Η ταινία που έφερε στον Νόλαν όλες τις μεγάλες υπερπαραγωγές και τον Μπάτμαν. Το Memento παραμένει η καλύτερη ταινία του όμως)

18. Waltz with Bashir (Περσινό και ιδιαίτερο. Πολιτικοποιημένο, αποδίδει ένα συγκεκριμένο γεγονός με ευθύτητα και με φαντασία. Animation σαν λίγα)

19. Million Dollar Baby (H καλύτερη ταινία του Eastwood και μια κατάσταση δράμα, γροθιά στο στομάχι)

20. Collateral (Michael Mann στα καλύτερα του, το χώρεσα στο top20 γιατί είναι κάτι σαν instant classic)

Extra20

1. Persepolis (Σπουδαία ιστορία, σπουδαίο κόμικ)

2. The Proposition (Παραγνωρισμένο, αλλά σπουδαίο, με την έρημο της Αυστραλίας να φιλοξενεί ίσως το καλύτερο μοντέρνο γουέστερν)

3. Babel (Κατηγορήθηκε για ανισότητα ανάμεσα στις παράλληλες ιστορίες του, όμως παραμένει μια σπουδαία ταινία, η τελευταία του Inarritu με τον Arriaga και καλύτερη μετά το Amores Perros)

4. Sin City (All-star cast και θεοσκότεινη απογείωση του κόμικ)

5. Lantana (Ξεχασμένο πια, πάει πίσω στις αρχές της δεκαετίας, ακόμα με βρίζουν οι φίλοι που τους πήγα στο 1 και μοναδικό σινεμά στου διαόλου τη μάνα, αλλά άξιζε και αξίζει. Σημείωση: Να το ξαναδώ σύντομα)

6. 9 Souls (Ανακάλυψη των Νυχτών Πρεμιέρας πριν 3 χρόνια, ο Τογιόντα είναι ένας γνήσιος απόγονος της σπουδαίας γιαπωνέζικης σχολής)

7. Kill Bill Vol.I (Στυλιζαρισμένο και απολαυστικό)

8. Dark Knight (Πολλοί τη θεωρούν την καλύτερη ταινία όλων των εποχών, αλλά για μένα αυτό είναι υπερβολή και να με συγχωρεί ο Χιθ Λέτζερ από εκεί ψηλά. Σπουδαίο όμως, όπως και να έχει, ο καλύτερος Μπάτμαν μετά τους Μπαρτον-ικούς και η σκηνή με τα πλοία τεράστια στιγμή)

9. American Psycho (Σπουδαίο, αντι-γιάπικο και tour-de-force από τον Christian Bale)

10. Hunger (Περσινή αποκάλυψη και καλύτερη μου ταινία της χρονιάς, έρχεται και η περσινή λίστα ωσονούπο)

11. 21 Grams (Inarritu, Arriaga, Sean Penn, Benicio del Toro…)

12. There will be Blood (Daniel Day Lewis στην καλύτερη ερμηνεία του μετά το Εις το Όνομα του Πατρός)

13. Before the Devil knows you’re dead (Προπέρσινη ταινία της χρονιάς)

14. Das Experiment (Γερμανικό φιλμάκι με πρωτότυπο σενάριο το οποίο σοκάρει)

15. Lucky Number Slevin (Η ταινία που έφερε τον McGuigan στην ελίτ)

16. Wicker Park (Η ταινία του McGuigan που πέρασε στα ψιλά, αλλά είναι ίσως το αγαπημένο μου love story ever)

17. Eagle vs Shark (Nerd comedy, από τα καλύτερα τους είδους)

18. Roger Dodger (Μικρή ταινία, ανδρική, εύπεπτη, αγαπημένη)

19. Sunshine (To sci-fi του Danny Boyle είναι το βρετανικό Space Odyssey)

20. The hithchiker’s guide to the galaxy (Τα σέβη μου στον τεράστιο Douglas Adams, όχι απλά καλογραμμένο αλλά ολότελα ευφυές και ξεκαρδιστικό)

It’s new, it’s fresh and it’s vibrating on a weekly basis!

Το «urban weekly» δημιουργήθηκε για να φιλοξενήσει όλα εκείνα τα καθημερινά, εβδομαδιαία, σημαντικά και σπουδαία (πλεονασμός για χάρη ρίμας) που δεν χώραγαν στο ήδη υπάρχον blog μου, http://urbanpoetic.wordpress.com/. Κατά κάποιο τρόπο είναι όλα τα σημαντικά, μουσικά, κινηματογραφικά και κυρίως άσχετα που δεν θα μπορούσαν να χωρέσουν στο αφηρημένο ύφος του άλλου blog. Ο σκοπός είναι να έχει μια πιο σταθερή ανανέωση από τον urban poetic, γι’αυτό και επέλεξα το urban weekly, ώστε να υπάρχει τουλάχιστον μια εβδομαδιαία ανανέωση και ένας κάποιος ρυθμός, ο οποίος μου είναι κάπως αδιάφορος στο άλλο blog. Enjoy your stay!