Έκανα μια παράξενη σκέψη στο τέλος της ταινίας. Και ήταν μια σκέψη που όσο και να προσπαθώ να θυμηθώ, δεν την έχω ξανακάνει. Σκέφτηκα την ταινία ξανά και ξανά, με τη διαδοχή των σκηνών τυχαία στο κεφάλι μου, αλλά χωρίς ήχο, στο mute. Και ξαναένιωσα την δύναμη της ιστορίας, τη δύναμη των ερμηνειών, και την ακρίβεια και το όραμα με το οποίο σκηνοθετήθηκε. Τη σκηνή όπου ο Leonard στο ξεκίνημα της ταινίας πηδάει στο νερό, απογοητευμένος από την άσχημη τροπή που είχε ο αρραβώνας του. Χωρίς ήχο, βουβά, όπως βουβό ήταν το σώμα του κάτω από το νερό πριν αποφασίσει να αναδυθεί ξανά στην επιφάνεια και να γυρίσει σελίδα. Τη σκηνή που γνωρίζει την Michelle όσο εκείνη έχει το επεισόδειο με τον πατέρα της, όπου της προτείνει να έρθει στο σπίτι και την ξεναγεί προσπαθώντας να συγκαλύψει τον ενθουσιασμό του για ΕΚΕΙΝΗ. Και αυτό στο mute. Αρχέγονο boy meets girl, οι λεπτομέρειες δεν αλλάζουν την ουσία. Όπως και τη στιγμή που γνωρίζει την Sandra στο οικογενειακό δείπνο και το βλέμμα του μένει πάνω της. Όλα συμβαίνουν, αλλά εγώ δεν ακούω διαλόγους, δεν βλέπω υπότιτλους, δεν ψάχνω για λέξεις, απλά υπάρχουν χείλη που ανοιγοκλείνουν, χωρίς ήχο. Και είναι όλα εξίσου δυνατά και εκφραστικά και το κουβάρι της ιστορίας ξετυλίγεται καρέ-καρέ με τους πρωταγωνιστές να φτιάχνουν μια βουβή χορογραφία όπου στα πρόσωπά τους ζωγραφίζονται τα πάντα. Ο ενθουσιασμός, ο έρωτας, η αγωνία, ο πόνος, η απογοήτευση, το σοκ και πάνω από όλα, το κενό.
Λίγες φορές μια ταινία με τόσους διαλόγους βρίσκει τόσα πολλά στη σιωπή. Στο βαθύ σκοτάδι της ψυχής του Leonard, οι προβολείς ανάβουν και κλείνουν ταυτόχρονα, φωτίζοντας και ξεμπροστάζιοντας ταυτόχρονα το συναισθηματικό του κενό. Η πυξίδα του όμως δε λαθεύει και δείχνει βορρά, εκεί κοντά στην ανέφικτη περίπτωση της Michelle, αλλά η θάλασσα της είναι σε τρικυμία και τα πράγματα δεν δείχνουν να καλυτερεύουν. Ο Leonard μένει με τους γονείς του, οι οποίοι τον προετοιμάζουν για την οικογενειακή επιχείρηση και ενώ εκείνος είναι κλεισμένος σε αυτό το περιβάλλον, δεν δείχνει να νιώθει άνετα και εκτός αυτού. Αλλά ΞΕΡΕΙ ότι κάτι υπάρχει εκεί έξω για αυτόν και το κηνυγάει. Δεν χρειάζεται να το εκλογικεύσει και η ταινία δεν προσφέρει πολλές λέξεις για να ντύσει το απλό, αξιοποιώντας την δύναμη των συναισθημάτων. Ο Leonard έχει τα πάντα, αλλά ταυτόχρονα τίποτα. Ψάχνει τη «νίκη» στο ανέφικτο, αλλά το παιχνίδι είναι χαμένο. Το μόνο που έχει μείνει στην ταλαιπωρημένη του ψυχή είναι το ένστικτο και η ανάμνηση. Και ενώ αυτά δεν είναι ικανά να βοηθήσουν τις επιλογές του, παρόλα αυτά δεν του κρύβουν επ’ουδενί να δει αυτό που «νιώθει» σωστό, άσχετα αν είναι επί της ουσίας παράλογο, ουτοπικό ή ανέφικτο. Και αυτές οι εμμονές του, εμμονές μας, κρυφές όσο και πανανθρώπινες (τραγική ειρωνεία) είναι εκεί που ο Gray σκύβει με τον προβολέα του να φωτίσει, αφήνοντας όσο φως χρειάζεται για να μην τρομάξουν και γίνουν ξύλινες. Ο Gray τις φωτογραφίζει στο άνθος τους, εμπνέεται από την πραγματικότητα τους και πλέκει μια ιστορία χωρίς περιττό «κόμμα», χωρίς περιττή σκηνή ή λέξη μέσα από τον Leonard, ο οποίος είναι ταυτόχρονα και ήρωας και αντι-ήρωας.
Και ο Gray βρίσκει ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, το κανάλι για να τα πει όλα αυτά μέσα από τον Joaquin Phoenix, ο οποίος στο ρόλο του Leonard είναι τα πάντα. Οι σιωπές του τσακίζουν κόκαλα, ενώ οι εξάρσεις του σπαραχτικές και αξέχαστες. Κρέμεται σε μια κλωστή, με την απόλυτη ευτυχία μια ανάσα μακριά από τον πάτο. Το παρελθόν έχει αφήσει το σημάδι του πάνω του, το οποίο εκείνος σέρνει μαρτυρικά, όπως και το βάρος των επιλογών του στο παρόν. Μετά από αυτή την ταινία, η ιστορία είναι λίγο πολυ γνωστή. Ο Phoenix ανακοίνωσε ότι παρατάει την υποκριτική για να αφιερωθεί στο τραγούδι και τη ραπ. Ότι και να είναι, κακόγουστη φάρσα, πρωτότυπο τρικ ή δείγμα παραφροσύνης, το σημάδι που άφησε πίσω με την τελευταία του ταινία είναι αρκετό για να τον τοποθετήσει σε εκείνο το μικρό club των εκλεκτών της γενιάς του, είτε το Two Lovers σημάνει όντως το τέλος του σαν ηθοποιό ή όχι.
Όσο για την ταινία, ο μύθος της συνεχίζει, εκμεταλλευόμενη άθελά της την ιστορία του Phoenix, ο οποίος με αυτήν την παράξενη τροπή των πραγμάτων, είναι σαν να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο Leonard. Δεν είναι όμως ταινία, η οποία τρέφεται από την μαζική απήχηση. Το Two Lovers είναι ένα εσωτερικό, ατμοσφαιρικό φιλμ, συναισθηματικό δράμα όσο και θρίλερ και ένα ανεξερεύνητο διαμάντι που αφήνει το αποτύπωμά του πάνω σου και σε συμπαρασύρει. Ίσως γιατί σημάδιά σου είναι ήδη μέσα του.
urban weekly 
